Zolang Mozes zijn arm opgeheven hield, was Israël de sterkste partij, maar liet hij zijn arm zakken, dan was Amalek de sterkste. Toen Mozes’ armen zwaar werden, legden Aäron en Chur een steen bij hem neer, zodat hij daarop kon gaan zitten. Zelf gingen ze aan weerszijden van hem staan, om zijn armen te ondersteunen. Daardoor konden zijn armen opgeheven blijven totdat de zon onderging. Zo versloeg Jozua het leger van Amalek tot de laatste man. Exodus 17:11-13
Het volk van Israël werd hier aangevallen door de Amelekieten. In plaats van dat Mozes mee gaat vechten, gaat hij op een heuvel staan en houdt hij zijn armen omhoog met in één hand de staf van God. Je handen omhoog heffen is nou niet bepaald een gevechtshouding. Het is eerder een teken van je gewonnen geven. Toch koppelt God deze houding van overgave aan de overwinning van het volk van Israël. Hoe moet Mozes zich gevoeld hebben? Ik denk dat als ik Mozes was geweest ik wellicht liever mee gevochten had. Dan had ik tenminste het gevoel dat ik enige invloed kon uitoefenen op de overwinning, enige controle zou hebben over het eindresultaat. Laten we eerlijk zijn, iedereen van ons heeft de neiging om alles onder controle te willen hebben. Zodra we het gevoel van controle verliezen, kunnen we bang en bezorgd worden.
Mozes kon hier niets in zijn eigen kracht doen. Het enige wat hij kon doen was zijn handen omhoog heffen en God vertrouwen dat Hij voor Israël zou strijden als hij zijn handen maar omhoog hield.
Wij mogen op dezelfde manier door het leven gaan. Nee, ik vraag je niet om bij alles wat je doet je handen omhoog te houden, maar geestelijk gezien is een houding van overgave de beste manier om door het leven te gaan. Overgave aan God, hem vertrouwen dat Hij de overwinning voor je behaald heeft en alles onder controle heeft. Jezus stierf aan het kruis met zijn armen wijd gespreid om voor jou de overwinning te behalen. Wij hoeven niet meer te vechten voor de overwinning, die heeft Jezus al behaald. Nee, wij mogen bij het kruis staan en onze handen omhoog heffen en wijd uitspreiden, zoals Jezus dat voor ons deed.
Moe
En soms vergeten we dat.
Als situaties moeilijk worden, kunnen we makkelijk onze handen laten zakken en alles zelf weer gaan proberen te controleren en te bewerken.
Soms worden onze armen moe, net zoals die van Mozes moe werden. Moe om iedere keer weer op God te vertrouwen en het van Hem te verwachten. We laten dan onze handen zakken en verwachten het dan weer van onze prestaties door ermee te gaan werken in eigen kracht, in plaats van vol overgave je armen omhoog te houden en God te laten werken.
Wat geweldig dat mensen om je heen heeft gegeven, die jou armen kunnen opheffen. Bij Mozes waren het Aaron en Chur. Ik geloof dat dit de kracht de kerk is, de kracht van samen komen. Als je geestelijk moe bent, blijf dan niet thuis, maar kom juist dan samen met andere Christenen die geestelijk gezien je armen kunnen pakken en je weer op het volbrachte werk van Jezus aan het kruis kunnen wijzen, zodat de kracht van geloof weer door je armen stroomt en je het weer volledig van Jezus gaat verwachten.
